Położenie plików konfiguracyjnych¶

Ogólnym, systemowym plikiem konfiguracyjnym jest /usr/local/etc/mtools.conf, zaś ~/.mtoolsrc jest prywatnym plikiem konfiguracyjnym użytkownika.

W niektórych systemach plikiem konfiguracyjnym o zasięgu ogólnosystemowym jest jednak /etc/defaults/mtools.conf.

Ogólna składnia pliku konfiguracyjnego¶

Pliki konfiguracyjne złożone są z sekcji. Każda sekcja rozpoczyna się identyfikującym ją słowem kluczowym zakończonym dwukropkiem. Po identyfikacji sekcji następują przypisania zmiennych i flag. Przypisania zmiennych posiadają poniższą postać:

Linie rozpoczynające się od znaku krzyżyka (#) są komentarzami. Znaki nowej linii są równoważne białym znakom (z wyjątkiem kończących komentarz). Wielkość liter w pliku konfiguracyjnym nie ma znaczenia, z wyjątkiem pozycji ujętych w znaki cytowania (jak np. nazwy plików).

Domyślne wartości¶

Dla większości platform mtools posiadają rozsądne wkompilowane parametry domyślne dla napędów dyskietek. Zwykle zatem, nie ma potrzeby zajmowania się plikiem konfiguracyjnym, jeśli chcemy jedynie wykorzystywać mtools do uzyskania dostępu do dyskietek. Z drugiej strony jednak, plik konfiguracyjny jest niezbędny przy użyciu mtools również do partycji dysku twardego i plików obrazu dosemu.

Zmienne globalne¶

Przełączniki (flagi) globalne mogą być ustawione na 1 lub 0.

Rozpoznawane są następujące flagi globalne:

MTOOLS_SKIP_CHECK

Ustawienie na 1 powoduje, że mtools pomijają większość testów kontrolnych. Potrzebne przy odczycie niektórych dyskietek Atari, zrobionych z użyciem wcześniejszych wersji ROM, które w inny sposób nie byłyby rozpoznawane.

MTOOLS_FAT_COMPATIBILITY

Przy ustawieniu na 1, mtools pomijają sprawdzenie rozmiaru FAT. Niektóre dyski mają FAT większy niż faktycznie tego potrzebują. Są one odrzucane, jeśli niniejsza opcja nie jest ustawiona.

MTOOLS_LOWER_CASE

Ustawienie na 1 powoduje, że mtools wyświetlają małymi literami krótkie nazwy plików, w których wszystkie litery są duże. Stworzone dla uzyskania zgodności z poprzednimi wersjami mtools, które nie rozpoznawały bitu dużych/małych liter (patrz mtools(1), sekcja Rozróżnianie dużych i małych liter w systemie VFAT).

MTOOLS_NO_VFAT

Przy ustawieniu na 1 mtools nie będą tworzyć wpisów VFAT dla nazw plików o mieszanych, dużych/małych literach, które poza tym są poprawnymi nazwami plików DOSu. Przydatne przy pracy z wersjami DOSu nie obsługującymi długich nazw VFAT, jak np. FreeDos.

MTOOLS_DOTTED_DIR

Przy szerokim listowaniu katalogu, pokazuje nazwy plików z kropką zamiast odstępów oddzielających nazwę od rozszerzenia.

MTOOLS_NAME_NUMERIC_TAIL

Domyślnie ustawione na jeden, decyduje o tworzeniu numerycznych przyrostków we wszystkich długich nazwach plików (~1). Ustawienie na zero oznacza, że przyrostki numeryczne nie będą tworzone, chyba że spowodowałoby to kolizję nazw.

MTOOLS_TWENTY_FOUR_HOUR_CLOCK

Przy ustawieniu na jeden używany jest europejski sposób zapisu czasu (zegar 24-godzinny). W przeciwnym przypadku wykorzystywana jest notacja anglosaska (am/pm).

Przykład: Wstawienie poniższej linii do pliku konfiguracyjnego nakazuje mtools pominięcie testów poprawności:

Globalne zmienne znakowe mogą mieć przypisaną dowolną wartość:

MTOOLS_DATE_STRING

Format używany do wyświetlania dat plików. Domyślnie jest to dd-mm-yyyy.

Flagi i zmienne napędów¶

Informacje ogólne¶

W sekcji napędu mogą być użyte przełączniki i wartości odnoszące się do tego napędu. Sekcja opisująca napęd rozpoczyna się od napisu:

Konfiguracja geometrii dysku¶

Informacja o geometrii opisuje fizyczną charakterystykę dysku. Ma ona trojakie zastosowanie:

formatowanie

Informacja o geometrii zapisywana jest w sektorze startowym (boot-sector) nowo utworzonego dysku. Można jednak opisać geometrię dysku z linii poleceń (patrz polecenie mformat).

filtrowanie

W niektórych Unixach węzły urządzeń (device nodes) obsługują wyłącznie jedną geometrię fizyczną. Na przykład, możesz potrzebować innego węzła dla dostępu do dyskietki dużej gęstości niż do dyskietki o małej gęstości. Aby zapewnić możliwość poprawnego odczytu dysku przez węzeł, geometria porównywana jest z faktyczną geometrią zapisaną w sektorze startowym. Jeżeli nie pasują, to odpowiedni zapis charakteryzujący napęd zawodzi i testowany jest kolejny wpis z tą samą literą napędu. Sekcja Wielokrotne opisy wyjaśnia bliżej posługiwanie się wieloma opisami dla jednej litery napędu.

Gdy w pliku konfiguracyjnym nie podano żadnej informacji o geometrii, to akceptowane są wszystkie dyski. W Linuksie (również na Sparc) istnieją węzły urządzeń o konfigurowalnej geometrii (/dev/fd0, /dev/fd1 itd.), zatem filtrowanie napędów dyskowych jest zbędne (i jest ignorowane). (mtools wykonują jednak filtrowanie plików zwykłych (obrazów dysków) w Linuksie: przeznaczono to głównie do testowania, gdyż nie mam dostępu do Unixa, który faktycznie potrzebowałby filtrowania).

Jeśli nie potrzebujesz filtrowania, a chcesz używać domyślnej geometrii przy formatowaniu (z użyciem mformat), możesz wyłączyć filtrowaniu flagą mformat_only.

Jeśli chcesz filtrowania - powinieneś użyć flagi filter. Podając geometrię musisz podać również jedną z tych dwu flag.

geometria początkowa

W urządzeniach obsługujących tę możliwość (zwykle napędy dyskietek), informacja o geometrii używana jest też do ustawienia geometrii początkowej. Geometria początkowa stosowana jest przy odczycie sektora startowego, zawierającego rzeczywistą geometrię. Początkowe konfigurowanie nie jest wykonywane, gdy w pliku konfiguracyjnym brak jest opisu geometrii lub gdy użyto flagi mformat_only.

W Linuksie geometria początkowa nie jest faktycznie potrzebna, gdyż urządzenia konfigurowalne potrafią samoczynnie wykryć dostatecznie dokładnie typ dysku (dla większości powszechnych formatów) by móc odczytać sektor startowy.

Zły opis geometrii może prowadzić do bardzo poważnych błędów. Dlatego też usilnie zaleca się dodanie flagi mformat_only do opisu napędu, chyba iż faktycznie występuje potrzeba filtrowania czy geometrii początkowej.

Dostępne są następujące zmienne związane z geometrią dysków:

cylinders [tracks]

Liczba cylindrów. Forma zalecana; tracks (ścieżki) jest formą przestarzałą.

heads

Liczba głowic (stron).

sectors

Liczba sektorów na ścieżkę.

Przykład: poniższa sekcja opisuje napęd 1.44MB:

Dostępne są następujące skrócone opisy geometrii:

1.44m

dyskietka 3,5" wysokiej gęstości. Równoważne: fat_bits=12 cylinders=80 heads=2 sectors=18

1.2m

dyskietka 5,25" wysokiej gęstości. Równoważne: fat_bits=12 cylinders=80 heads=2 sectors=15

720k

dyskietka 3,5" podwójnej gęstości. Równoważne: fat_bits=12 cylinders=80 heads=2 sectors=9

360k

dyskietka 5,25" podwójnej gęstości. Równoważne: fat_bits=12 cylinders=40 heads=2 sectors=9

Skrócone opisy formatów mogą być zmieniane, zdefiniując inny format. Na przykład, 360k sectors=8 opisuje dyskietkę 320k i jest równoważne zapisowi: fat_bits=12 cylinders=40 heads=2 sectors=8.

Flagi otwarcia¶

Dostępne są ponadto następujące flagi:

sync

Wszystkie operacje wejścia/wyjścia wykonywane są synchronicznie.

nodelay

Urządzenie lub plik jest otwierane z flagą O_NDELAY. Niezbędne przy niektórych systemach nie-Linuksowych.

exclusive

Urządzenie lub plik jest otwierane z flagą O_EXCL. W Linuksie zapewnia to dostęp do napędu dyskietek w trybie wyłączności. W większości innych architektur oraz dla zwykłych plików nie daje żadnego efektu.

Ogólne zmienne napędu¶

Dostępne są poniższe ogólne zmienne napędu. W zależności od typu, zmiennym tym może być przypisany łańcuch znakowy (file, precmd) lub liczba całkowita (pozostałe).

file

Nazwa pliku lub urządzenia przechowującego obraz dysku/dyskietki. Zmienna obowiązkowa. Nazwa pliku powinna być ujęta w cudzysłowy.

partition

Sygnalizuje mtools traktowanie napędu jak urządzenia spartycjonowanego i użycie zadanej partycji. Przy zastosowaniu tej metody dostępne są wyłącznie partycje główne (primary), numerowane od 1 do 4. Dla partycji logicznych należy posłużyć się ogólniejszą zmienną offset. Zmienna partition przeznaczona jest do obsługi nośników wyjmowalnych takich jak napędy Syquest, ZIP czy dyski maagneto-optyczne. Mimo, iż tradycyjny DOS postrzega dyski Syquest i dyski magneto-optyczne jako ogromne dyskietki, które nie są partycjonowane, to OS/2 oraz Windows NT traktują je jak dyski twarde, tj. urządzenia partycjonowane. Flaga partition przydaje się dla obrazów dysków twardych DOSEMU. Nie jest zalecana dla dysków twardych, dla których możliwy jest bezpośredni dostęp do partycji poprzez montowanie (mount).

offset

Opisuje, gdzie w pliku rozpoczyna się system plików MS-DOS. Przydatna w obsłudze partycji logicznych wewnątrz obrazów dysków twardych (hdimages) DOSEMU oraz ram-dysków Atari. Domyślnie ustawiona na zero, co oznacza, że system plików zaczyna się na samym początku urządzenia lub pliku.

fat_bits

Liczba bitów tablicy alokacji plików (FAT). Może to być 12 lub 16. Rzadko potrzebna, gdyż prawie zawsze może być uzyskana z informacji w sektorze startowym. I przeciwnie, podanie liczby bitów FAT może być przyczyną kłopotów, jeśli jest ona zła. Powinna być używana wyłącznie w przypadku niewłaściwego rozpoznawania automatycznego przez mtools liczby bitów FAT. Przydatna również przy formatowaniu z wykorzystaniem polecenia mformat dyskietki z nietypową liczbą bitów FATu.

precmd

W niektórych odmianach Solaris niezbędne jest wywołanie volcheck -v przed otwarciem urządzenia dyskietek, co ma na celu wymuszenie na systemie zauważenia, że w napędzie rzeczywiście jest dyskietka. precmd="volcheck -v" umieszczone w sekcji opisującej napęd powoduje pożądane zachowanie.

blocksize

Parametr ten określa domyślny rozmiar bloku, jaki będzie zawsze używany dla danego urządzenia. Wszystkie operacje wejścia/wyjścia wykonywane są z wielokrotnością tego rozmiaru bloku, niezależnie od rozmiaru sektora zapisanego w sektorze startowym systemu plików. Rozwiązanie to jest przydatne do obsługi urządzeń znakowych, gdzie rozmiar sektora jest inny niż 512, jak na przykład napędy CD-ROM w systemie Solaris.

Obowiązkowa jest tylko zmienna file. Inne parametry mogą zostać pominięte. W takim przypadku przyjmowane są wartości domyślne lub automatycznie wykrywane.

Ogólne flagi napędu¶

Flaga może być albo ustawiona na 1 (włączone) albo na 0 (wyłączone). Jeśli pominięto wartość, to jest ona włączana. Na przykład, scsi jest równoważne scsi=1.

nolock

Poleca mtools nie używać blokady (locking) dla tego napędu. Przydatne w systemach z nienajlepszą semantyką blokowania. Włączenie tego przełącznika powoduje jednak, że operacje są mniej bezpieczne w przypadkach, gdy kilku użytkowników może korzystać z tego samego napędu w tym samym czasie.

scsi

Ustawiona na 1 nakazuje mtools użycie przy dostępie do urządzenia surowego wejścia/wyjścia SCSI (raw SCSI I/O) zamiast standardowych funkcji read/write. Obecnie jest to obsługiwane na HP/UX, Solaris i SunOs. Przełącznik jest tam niezbędny, gdyż w niektórych architekturach, jak SunOS czy Solaris, nie można korzystać z nośników PC przy użyciu funkcji systemowych read i write, gdyż system operacyjny oczekuje, że będą one zawierać specyficzną dla Suna "etykietę dysku".

Ponieważ surowy dostęp do SCSI zawsze posługuje się całym urządzeniem, musisz podać dodatkowo flagę partition.

Na niektórych systemach, jak Solaris, mtools potrzebują uprawnień superużytkownika (root), by móc wykorzystać opcję scsi. Zatem, jeśli chcesz korzystać z napędów Zip/Jaz w systemie Solaris, powinieneś zainstalować mtools z uprawnieniem SUID root. Stąd też, jeśli podano flagę scsi, to automatycznie używana jest też privileged, chyba że zostanie jawnie wyłączona przez privileged=0.

mtools używają swoich uprawnień superużytkownika do otwarcia urządzenia oraz wywołania rzeczywistych funkcji wejścia/wyjścia SCSI. Co więcej, uprawnienia roota używane są wyłącznie dla napędów opisanych w pliku konfiguracyjnym o zasięgu ogólnosystemowym, jak /usr/local/mtools.conf, nie zaś dla napędów opisanych w ~/.mtoolsrc czy też $MTOOLSRC.

privileged

Ustawiona na 1 nakazuje mtools użycie posiadanych przez nie uprawnień SUID oraz SGID przy otwieraniu danego napędu. Opcja ta jest poprawna tylko dla napędów opisanych w ogólnosystemowym pliku konfiguracyjnym (jak np. /usr/local/mtools.conf, nie zaś dla napędów opisanych w ~/.mtoolsrc czy też $MTOOLSRC). Naturalnie, opcja ta nie działa również jeśli mtools nie zostały zainstalowane z ustawionym SUID lub SGID. Jest automatycznie ustawiana przez scsi=1, ale również wyłącznie dla napędów zdefiniowanych w plikach konfiguracyjnych o zasięgu ogólnosystemowym. Flaga ta może być jawnie ustawiona na zero w celu zakazania mtools używania uprawnień do danego napędu, nawet jeśli ustawione jest scsi=1.

mtools potrzebują ustawienia dostępu SUID tylko wtedy, gdy planuje się wykorzystanie zmiennych privileged lub scsi dla któregoś z napędów. Jeżeli opcje te nie są używane, mtools działa prawidłowo nawet bez ustawiania SUID root.

vold

Poleca mtools interpretację nazwy urządzenia jako identyfikatora "vold" [tłum.:volume daemon - demon mechanizmu zarządzania woluminami systemu Solaris], nie zaś jako nazwy pliku. Identyfikator "vold" jest tłumaczony na faktyczną nazwę pliku przy użyciu funkcji media_findname() oraz media_oldaliases() z biblioteki volmgt. Przełącznik ten jest dostępny tylko w przypadku skonfigurowania mtools z opcją --enable-new-vold przed kompilacją.

use_xdf

Ustawienie na wartość niezerową powoduje, że mtools próbuje również dostępu do tej dyskietki jak do dyskietki XDF. XDF jest formatem dużej gęstości wykorzystywanym przez OS/2. Przełącznik ten jest domyślnie wyłączony. Więcej informacji znajdziesz w sekcji XDF dokumentacji mtools(1).

mformat_only

mtools powinny użyć geometrii tego napędu tylko do formatowania (mformat), ale nie do filtrowania.

filter

mtools użyją geometrii tego napędu zarówno do formatowania jak i do filtrowania.

remote

nakazuje mtools podłączenie się do floppyd (patrz floppyd(1)).

Wielokrotne opisy napędu¶

Możliwe jest podanie wielu opisów dla danego napędu. W takim przypadku, opisy są wypróbowywane po kolei, aż do znalezienia pasującego. Opisy mogą nie pasować z kilku powodów:

Można też użyć wielu opisów napędu, by korzystać z obu napędów fizycznych za pośrednictwem jednej litery napędu:

Przy użyciu wielu plików konfiguracyjnych opisy napędu występujące jako ostatnie przesłaniają uprzednie opisy dla tego samego napędu z wcześniejszych plików. Można tego uniknąć posługując się słowami kluczowymi drive+ lub +drive zamiast drive. Pierwsza składnia dodaje opis na końcu listy (tzn.będzie wypróbowany jako ostatni), zaś druga na początek listy.

Tablice translacji zestawów znaków¶

Jeśli mieszkasz w USA, Europie Zachodniej lub Australii, możesz pominąć tę sekcję.

Dlaczego potrzebne są tablice translacji znaków¶

DOS używa odmiennego mapowania kodów znaków niż Unix. Znaki 7-bitowe mają to samo znaczenie, różnice dotyczą tylko znaków z ustawionym ósmym bitem. Co gorsza, istnieje kilkanaście tablic translacji, w zależności od kraju. Wygląd znaków definiowany jest przy użyciu stron kodowych (code pages). Strony kodowe nie są takie same dla wszystkich krajów. Na przykład, niektóre strony kodowe nie zawierają dużych liter akcentowanych. Z drugiej strony, niektóre z nich zawierają znaki nie istniejące w Uniksie, jak znaki ramek czy "spółgłoski akcentowane" używane w niektórych krajach Europy Wschodniej. Dotyczy to dwu rzeczy związanych z nazwami plików:

duże litery

W nazwach krótkich dozwolone są tylko duże znaki. Dotyczy to również znaków akcentowanych. Na przykład, przy stronie kodowej, która nie zawiera akcentowanych dużych znaków, małe znaki akcentowane zostaną zamienione na ich nieakcentowane odpowiedniki.

długie nazwy plików

Micro$oft wreszcie się opamiętał i używa bardziej standardowego mapowania w długich nazwach plików. Używają Unicodu, który w uproszczeniu jest 32 bitową wersją ASCII. Pierwszych jego 256 znaków jest identycznych z Uniksowym ASCII. Stąd też, strona kodowa ma również wpływ na powiązania pomiędzy kodami użytymi w długich nazwach plików a kodami użytymi w krótkich nazwach.

mtools uważają, że nazwy plików wprowadzone w linii poleceń mają mapowanie unixowe i zamienia znaki dla uzyskania nazw krótkich. Domyślnie używana jest strona kodowa 850 ze szwajcarskim odwzorowaniem duże liter na małe. Wybrano tę stronę kodową gdyż jej zestaw znaków jest najbliższy unixowemu. Ponadto, zawiera ona większość znaków używanych w USA, Australii i Europie Zachodniej. Niemniej jednak, możliwy jest wybór innego odwzorowania. Istnieją dwie metody: zmienna country (kraj) i bezpośrednie tablice.

Konfiguracja przy użyciu zmiennej Country¶

Zmienna COUNTRY polecana jest dla tych, którzy mają dostęp do plików systemowych MS-DOS i dokumentacji. Jeżeli się ich nie posiada, to lepiej jest użyć bezpośrednich tablic translacji.

Składnia:

COUNTRY="country[,[codepage],country-file]"

Zapis ten powoduje użycie przez mtools tablicy translacji Unix-na-DOS pasującej do strony kodowej codepage i tablicy małe-na-duże dla kraju country oraz zastosowanie pliku country-file do uzyskania tablicy duże-na-małe. Kod kraju jest najczęściej telefonicznym przedrostkiem tego kraju. Więcej szczegółów znaleźć można w pomocy DOS dla "country". Parametry codepage i country-file są opcjonalne. Plik country-file dostarczany jest z DOSem, zwykle nazywa się COUNTRY.SYS i znajduje się w katalogu C:\DOS. W większości przypadków będzie zbędny, gdyż najczęściej występujące tablice translacji są wkompilowane w mtools. Nie ma zatem problemu, jeśli w Uniksie brakuje tego pliku.

Jeżeli nie podano strony kodowej (codepage), to używana jest domyślna strona kodowa kodowa dla danego kraju. Jeśli nie podano parametru country-file, to dla tablicy małe-na-duże użyte będą wkompilowane wartości domyślne. Cecha ta jest przydatna w Unixach innych niż Linuks, gdzie może nie być dostępny plik COUNTRY.SYS.

Tablice Unix-na-DOS nie są zawarte w COUNTRY.SYS, zatem mtools zawsze posługują się wkompilowanymi wartościami domyślnymi. Stąd też, obsługiwana jest tylko ograniczona ilość stron kodowych. Jeśli brak jest używanej przez ciebie strony kodowej lub jeśli znasz nazwę pliku Windows 95 przechowującego to odwzorowanie, to napisz do autora: alain@linux.lu.

Zmienna COUNTRY może być także ustawiona przez zdefiniowanie jej w środowisku.

Konfiguracja przy użyciu bezpośrednich tablic translacji¶

Tablice translacji mogą być opisane wprost w pliku konfiguracyjnym. Niezbędne są dwie tablice: pierwsza to tablica DOS-na-Unix, druga to tablica małe-na-duże. tablica DOS_na-Unix zaczyna się od słowa kluczowego tounix zakończonego dwukropkiem, o którym następuje 128 liczb szesnastkowych. Tablica małe-na-duże rozpoczyna się słowem kluczowym fucase zakończonym dwukropkiem, po którym następuje 128 liczb szesnastkowych.

Tablice określają translację dla znaków o kodach większych od 128, gdyż translacja dla niższych kodów jest banalna.

Przykład:

tounix:
0xc7 0xfc 0xe9 0xe2 0xe4 0xe0 0xe5 0xe7
0xea 0xeb 0xe8 0xef 0xee 0xec 0xc4 0xc5
0xc9 0xe6 0xc6 0xf4 0xf6 0xf2 0xfb 0xf9
0xff 0xd6 0xdc 0xf8 0xa3 0xd8 0xd7 0x5f
0xe1 0xed 0xf3 0xfa 0xf1 0xd1 0xaa 0xba
0xbf 0xae 0xac 0xbd 0xbc 0xa1 0xab 0xbb
0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0xc1 0xc2 0xc0
0xa9 0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0xa2 0xa5 0xac
0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0xe3 0xc3
0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0xa4
0xf0 0xd0 0xc9 0xcb 0xc8 0x69 0xcd 0xce
0xcf 0x5f 0x5f 0x5f 0x5f 0x7c 0x49 0x5f
0xd3 0xdf 0xd4 0xd2 0xf5 0xd5 0xb5 0xfe
0xde 0xda 0xd9 0xfd 0xdd 0xde 0xaf 0xb4
0xad 0xb1 0x5f 0xbe 0xb6 0xa7 0xf7 0xb8
0xb0 0xa8 0xb7 0xb9 0xb3 0xb2 0x5f 0x5f

fucase:
0x80 0x9a 0x90 0xb6 0x8e 0xb7 0x8f 0x80
0xd2 0xd3 0xd4 0xd8 0xd7 0xde 0x8e 0x8f
0x90 0x92 0x92 0xe2 0x99 0xe3 0xea 0xeb
0x59 0x99 0x9a 0x9d 0x9c 0x9d 0x9e 0x9f
0xb5 0xd6 0xe0 0xe9 0xa5 0xa5 0xa6 0xa7
0xa8 0xa9 0xaa 0xab 0xac 0xad 0xae 0xaf
0xb0 0xb1 0xb2 0xb3 0xb4 0xb5 0xb6 0xb7
0xb8 0xb9 0xba 0xbb 0xbc 0xbd 0xbe 0xbf
0xc0 0xc1 0xc2 0xc3 0xc4 0xc5 0xc7 0xc7
0xc8 0xc9 0xca 0xcb 0xcc 0xcd 0xce 0xcf
0xd1 0xd1 0xd2 0xd3 0xd4 0x49 0xd6 0xd7
0xd8 0xd9 0xda 0xdb 0xdc 0xdd 0xde 0xdf
0xe0 0xe1 0xe2 0xe3 0xe5 0xe5 0xe6 0xe8
0xe8 0xe9 0xea 0xeb 0xed 0xed 0xee 0xef
0xf0 0xf1 0xf2 0xf3 0xf4 0xf5 0xf6 0xf7
0xf8 0xf9 0xfa 0xfb 0xfc 0xfd 0xfe 0xff

Pierwsza tablica odwzorowuje kody znaków DOSu na kody znaków Unixa. Na przykład, znak DOSu numer 129. Jest to litera u z kropkami nad nią. Aby wykonać translację do Unixa, szukamy znaku numer 1 w pierwszej tablicy (1=129-128). Jest to 0xfc. (Uwaga! numeracja zaczyna się od zera). Druga tablica odwzorowuje małe znaki DOSu na duże znaki DOSu. Ta sama mała litera u z kropkami przekształcona będzie na 0x9a, co jest dużym U z kropkami w DOSie.

Znaki Unicodu większe niż 256¶

Jeśli istniejąca nazwa MS-DOS zawiera znaki Unicodu większe niż 256, to są one tłumaczone na podkreślenia lub znaki wyglądające podobnie. Na przykład, spółgłoski akcentowane odwzorowywane są na swe nieakcentowane odpowiedniki. Tłumaczenie to używane jest przez mdir i unixowe nazwy plików generowane przez mcopy. Linux również obsługuje Unicode, ale niestety zbyt mało aplikacji go jeszcze używa, by zajmować się tym w mtools. Co najistotniejsze, xterm nie potrafi jeszcze wyświetlać Unicodu. Jeśli będzie odpowiednie zapotrzebowanie, autor mtools dołączy obsługę Unicodu również w unixowych nazwach plików.

Ostrzeżenie: Przy usuwaniu plików przez mtools znak podkreślenia oznacza wszystkie znaki, które nie mogą być przedstawione w Unixie. Ostrożnie z mdel !

Położenie plików konfiguracyjnych i kolejność przetwarzania¶

Pliki konfiguracyjne przetwarzane są w następującej kolejności:

1. wkompilowane wartości domyślne

2. /usr/local/etc/mtools.conf

3. /etc/mtools

Do celów zgodności wstecznej i wyłącznie wtedy, gdy nie istnieje mtools.conf.

4. ~/.mtoolsrc.

5. $MTOOLSRC

(plik wskazywany przez zawartość zmiennej środowiska MTOOLSRC)

Opcje opisywane w późniejszych plikach unieważniają opcje opisane w plikach wcześniejszych. Napędy zdefiniowane w późniejszych plikach pozostają zdefiniowane jeśli nie są unieważnione w plikach czytanych później. Na przykład, napędy A i B mogą być zdefiniowane w pliku /usr/local/etc/mtools.conf, zaś napędy C i D zdefiniowane w ~/.mtoolsrc. Jeżeli jednak ~/.mtoolsrc definiuje również napęd A, to ta nowa definicja unieważnia poprzedni opis napędu A w /usr/local/etc/mtools.conf zamiast uzupełnienia go. W celu dodania nowego opisu do napędu już opisanego we wcześniejszym pliku należy posłużyć się słowem kluczowym +drive bądź drive+.